------ Ahh Chinese rentmeesterschap ah! Chinese tongen schreeuwen honderd woorden die ik negeerde mijn broeders in de Turkse staten die me dat lieten zien. Zo'n boek opende de ogen van de auteur voor de lezer ... Ze nam het sorgue en de schrijver liet het zien.
30/04/2007 -----
Ahh Chinese rentmeesterschap ah! Chinese tongen schreeuwen honderd woorden die ik negeerde mijn broeders in de Turkse staten die me dat lieten zien. Zo'n boek opende de ogen van de auteur voor de lezer ... Ze nam het sorgue en de schrijver liet het zien.
Na jaren van communistische revolutie in China, dacht Turkistan Oost-Turkistan (waarom zou ik niet denken aan West-Turkestan), maar de zusters daar, maar ik kon niets doen. (Hoewel ik het toch niet deed, kwam ik tenminste binnen.) Niet alleen dat, natuurlijk, van Azarbeycan tot Kazachstan, we konden niet omgaan met onze broers die bloed spuugden uit hun neus. Er is een terughoudende situatie in de "Islamitische sectie". We kunnen nog steeds niet in de middelste lijn lopen. Degenen die het gezin van de Turken toespraken, interesseerden zich niet voor het Koerdische volk. Degenen die geïnteresseerd waren in de Koerdische familie zorgden niet voor de Turken. Het is een feit. Niemand die denkt dat kan het ontkennen.
Na deze inleiding gaan we naar het verhaal van de Chinese Afscheiding.
Ik ging naar een stadsconferentie ver weg van de stad Melbourne in Australië. Mijn dame gaf me een lift, we gingen met het vliegtuig. Ons team, dat voor ons onderweg was, had een vrouw in zich en zij waren naar de plaats gekomen waar we dezelfde dag een conferentie zouden houden. Ze namen ons mee vanaf het vliegveld. De broers die op ons wachten bereide maaltijden op het platteland. We gingen waar de voedselbereiding was gemaakt. Geweldige plek. Elke kant is uitgerust met bomen. Tientallen vrouwen en jonge meisjes die op me wachten, worden uitgenodigd voor het avondeten. Een tafel gemaakt onder een boom. De tafel trekt niet veel aandacht, maar het is voorbereid in zo'n andere omgeving dat de persoon zich bijna uitgerust voelt.
De meisjes zijn hier, ik heb ze bedekt, ik ben aardig geweest, ik ga in de cafetaria zitten, ik denk dat we 30-40 meter verderop staan, onder een boom kijken alle vrouwen in witte hoed me aan. Ik zwaaide naar hen. Ik heb niet nagelaten om Helloyu te zeggen die ik heb geleerd.
(Let op, laten we niet vergeten dat we het verhaal van de roman Chinese Stewardship lezen, details zijn hier belangrijk.)
Vrouwen met witte hoeden - meisjes zeiden tegen me: "Kom hier." De taal die zij spraken was vreemd, maar er zijn af en toe Turkse woorden onder de zinnen.
Vrouwen met een witte hoed hebben een lange tafel gemaakt zoals die van ons. Ik ging zitten en ging zitten. Ik denk ook van één kant: "Ze zijn Chrysanthemum en ze hebben varkensvlees bij hun maaltijden. Wat zal ik doen als ze nu eten. Ik zal niet eten, hoe ik het zal uitdrukken zonder ze te breken! Toen, "Wij", zei hij, "Wij zijn de Turken van Doğutürkistan."
Aan de ene kant staan onze mensen erop (zelfs als we elkaar nog niet hebben ontmoet) en zeggen: "Kom nu genoeg."
"Hoe ziet u eruit als een vrouw die gisteravond op het tweede kanaal van de Australische staatstelevisie heeft gesproken, of toch?"
"Ja," riep de vrouw hongerig en omhelsd. "Stembal! Stem vannacht, "Gisteravond, God laat me aan jou zien, alsjeblieft, je bent tegen mij vandaag."
Op dat moment was de Teshima Nerin ook ouderwets. Deze tante heeft ons de naburige Britse "Zet de televisie aan, zie Nasrin zegt dat ze niet weet dat de religie van een moslim auteur om bevrijd te zijn uit Turkije." Zoals gemeld. Mijn nek was verdraaid van zijn beledigingen naar mijn religie. Zelfs Engelse vrouwen kennen 'Native Islam' niet. zei hij.
Hij vertelde zijn gevoelens voor een lange tijd.
Eh ... dit is zo'n vriendschap, het verhaal van de Chinese samenzwering dat ik heel weinig kan begrijpen. Wat voor soort roman is hij? Jij beslist ook voor hem.
Samsung Galaxy J5
